Αν μπορείς!

Αν μπορείς να κρατάς το κεφάλι ψηλά όταν γύρω σου όλοι
τον εαυτό τους έχασαν δειλά, και για τούτο μαζί σου τα βάζουν,
στον εαυτό σου αν μπορείς να 'χεις πίστη όταν όλοι για σένα αμφιβάλλουν
μα κι αδιάφορος να 'σαι κι ορθός στις δικές τους μπροστά αμφιβολίες,
αν μπορείς να υπομένεις χωρίς ν' αποστάσεις ποτέ καρτερώντας,
ή μπλεγμένος με ψεύτες, μακριά να σταθείς, αν μπορείς απ' το ψέμα
κι αν γενείς μισητός, να μη δείξεις στρατί στο δικό σου το μίσος,
κι ούτε τόσο καλός να φανείς κι ούτε τόσο σοφά να μιλήσεις,

αν μπορείς να ονειρεύεσαι δίχως να γίνεις του ονείρου σου σκλάβος,
αν μπορείς να στοχάζεσαι δίχως τη σκέψη να κάνεις σκοπό σου,
αν μπορείς την λαμπρή ανταμώνοντας Νίκη ή τη μαύρη φουρτούνα,
να φερθείς με τον ίδιο τον τρόπο στους δυο κατεργάρηδες τούτους,
αν μπορείς να υποφέρεις ν' ακούς την αλήθεια που ο ίδιος σου είπες,
στρεβλωμένη από αχρείους, να γενεί μια παγίδα για ηλίθιους ανθρώπους,
ή αν τα όσα η ζωή σού έχει δώσει αντικρίσεις συντρίμμια μπροστά σου,
κι αφού σκύψεις, ν' αρχίσεις ξανά να τα χτίζεις με σκάρτα εργαλεία,

αν μπορείς να σωριάσεις μαζί τ' αγαθά και τα κέρδη σου όλα,
κι αν τολμήσεις με μια σου ζαριά όλα για όλα να παίξεις
και να χάσεις τα πάντα και πάλι απ' την πρώτη σου αρχή να κινήσεις,
και να μην ψιθυρίσεις ποτές ούτε λέξη για τα όσα έχεις χάσει,
κι αν μπορείς ν' αναγκάσεις με βία, την καρδιά σου, τα νεύρα, το νου σου,
να δουλέψουν για σ’ έναν ακόμα κι αφού τσακιστούνε στο μόχθο,
και ν' αντέξεις σ' αυτό σταθερά όταν τίποτε εντός σου δεν θα 'χεις
άλλο εξόν απ' τη θέληση που όρθια θα κράζει σε τούτα «Κρατάτε»,

αν μπορείς να μιλάς με τα πλήθη κι ακέριος στο ήθος να μένεις,
ή αν βρεθείς με ρηγάδες χωρίς τα μυαλά σου να πάρουν αέρα,
κι αν ποτέ, ούτε οι φίλοι ούτε οι εχθροί να σε κάνουν μπορούν να πονέσεις,
τον καθένα αν ζυγιάζεις σωστά και κανέναν πιο πρόσβαρα απ' άλλον,
αν μπορείς να γεμίζεις το αμείλιχτο ένα λεφτό της κάθε ώρας
στην αξία των εξήντα μοιραίων δευτερόλεφτων της διαδρομής του,
τότε θα 'ναι όλη η Γη σα δικιά σου, ως και κάθε που υπάρχει σε τούτη,
και - περισσότερο ακόμα - θε να 'σαι ένας άνθρωπος πλέριος, παιδί μου
Ράντυαρντ Κίπλινγκ

Άσχετο (περίπου) με το παραπάνω ποίημα:

Γιατί πρέπει εγώ να ρίχνω πάντα ευθύνες στον εαυτό μου για τη συμπεριφορά κάποιου άλλου; Επειδή κάποιος συμπεριφέρεται διαφορετικά, σε σχέση με το παρελθόν, πρέπει να είμαι υπεύθυνος εγώ; Ο κάθε άνθρωπος, έχει τα δικά του προβλήματα που τον απασχολούν, έχει τη δική του προσωπική ζωή, που εγώ μπορεί να μην γνωρίζω και αντιδρά με ένα διαφορετικό τρόπο από αυτόν που εγώ θα αντιδρούσα! Αλλά η αλλαγή στη συμπεριφορά του δεν αποκλείει την πιθανότητα να φταίω και εγώ! Θα ήταν πιο τίμιο όμως, στο όνομα και στην αξία που είχε η επικοινωνία μας να σταθεί απέναντι μου και να μου πει: ξέρεις φίλε στο σημείο αυτό συμπεριφέρθηκες ηλίθια και δεν θέλω να επικοινωνούμε! Τίμιες, απλές ξεκάθαρες όχι μεσοβέζικες κουβέντες και όχι κρυφτούλι πίσω από το δάχτυλο! Όπως και να έχει νομίζω ότι πρέπει να ξεκθαρίζουμε τη στάση μας. Με αυτή την ξεκάθαρη συμπεριφορά όλα είναι καλύτερα στις σχέσεις των ανθρώπων. Εξάλλου δεν μπορούμε να αρέσουμε σε όλους, ούτε να επιδιώκουμε να αρέσουμε σε όλους, γιατί τότε θα είμαστε υποκριτές και τουλάχιστον διπρόσωποι! Δηλαδή οι σχέσεις θα βασίζονται στο ψέμα, άρα σε σαθρά θεμέλια!

Δεν μπορώ να δεχτώ, να υποτιμούν την νοημοσύνη μου, να θεωρούν ότι το κρανίο μου έχει μόνο οστά, χωρίς εγκέφαλο. Λόγω της ηλικίας μου με βάση κλινικές μελέτες, δεν μπορώ να εμφανίσω αλτσχάιμερ!Τι διάβολο Φυσικός είμαι!

 Εγώ άφησα τα ίχνη ότι επιθυμώ την επικοινωνία! Μόνο σήματα καπνού δεν χρησιμοποίησα!
Ο κύβος εκσφενδονίστηκε στον καθρέφτη και τον έκανε λαμπόγυαλο.
Χάθηκαν τα είδωλα. Η συγκόλληση στα θρύψαλα δεν θα είναι επιτυχής!