τη στροφή του δρόμου.
Δραπέτης από την μοίρα μου
προσπάθησα να γίνω.
Της αγκαλιάς τη μέθη αποζητούσα
και εύκολα μου την έδωσες
γιατί και εσύ, την ίδια ανάγκη είχες!
Δύο ψυχές ενώθηκαν,
δύο κορμιά λαβώθηκαν
στου έρωτα τη μάχη,
χωρίς σταγόνα αίματος
να στάξει στις παλάμες!
Στο πέρασμα μας άνθιζαν τα γιασεμιά,
υγραίνονταν το ξερασμένο χώμα,
η θάλασσα γαλήνευε,
και η κίτρινη κυρία στον ουρανό,
πάντα χαμογελούσε,
τις νύχτες που κοιτούσε
την φτωχική μας κάμαρα.
Αγάπη, στην αγάπη δώσαμε,
μια αγκαλιά γινόμασταν,
το δύο, ένα γίνονταν,
ήσουν εγώ και ήμουν εσύ!
Το τότε, τότε έμεινε,
Το τώρα άδειο είναι,
Για αύριο δεν ξέρω τι να πω,
μονάχα μια ελπίδα έχω· Να ζω!
Να ζω και να σε θυμάμαι,
να σε ευγνωμονώ που με βοήθησες να
δω μέρη στην ψυχή μου άγνωστα μέχρι τότε σε εμένα…
Η θάλασσα γαληνεύει μέσα στο λιμάνι.
Είμαι η θάλασσα!
Ήσουν το λιμάνι μου!
Ήσουν η θάλασσα.
Ήμουν το λιμάνι σου.
Ήσουν το καράβι.
Έφυγες (έπρεπε άφησες να εννοηθεί) για άλλα λιμάνια!
Καλό σου ταξίδι!
Ν.Κ.
Ράινερ Μαρία Ρίλκε
ΣΒΗΣΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ…
Σβήσε τα μάτια μου• μπορώ να σε κοιτάζω,
τ' αυτιά μου σφράγισέ τα, να σ' ακούω μπορώ.
Χωρίς τα πόδια μου μπορώ να 'ρθω σ' εσένα,
και δίχως στόμα, θα μπορώ να σε παρακαλώ.
Κόψε τα χέρια μου, θα σε σφιχταγκαλιάζω,
σαν να ήταν χέρια, όμοια καλά, με την καρδιά.
Σταμάτησέ μου την καρδιά,
και θα καρδιοχτυπώ με το κεφάλι.
Κι αν κάμεις το κεφάλι μου σύντριμμα, στάχτη, εγώ
μέσα στο αίμα μου θα σ' έχω πάλι.
Δε μπορεί κάποιος να ακυρώσει
το παρελθόν του, όποιο και αν είναι αυτό.
Οι αναμνήσεις δεν μπορούν να
σβηστούν τόσο εύκολα στους ανθρώπους,
μένουν εκεί στις πτυχές του εγκεφάλου.
Κάποιες αργούν να ξεθωριάσουν.
Όμως δεν πρέπει να είμαστε
φυλακισμένοι σε αυτές.
Το να κάνουμε αναφορά σε αυτές
είναι λογικό. Μόνο να μην
γίνουν θηλιά να μας πνίξουν.
Να είναι η αφορμή για ενδοσκόπηση...
