Λάθη που γίνονται από βιασύνη,
πράξεις που τα αποτελέσματα τους
στοιχειώνουν το μυαλό και την ψυχή,
δηλητηριάζουν και τελικά νεκρώνουν το βλέμμα,
ακρωτηριάζουν τις αισθήσεις και σκέφτεσαι
ότι δεν θα νιώσεις ποτέ ξανά όπως ένιωθες.
Αδιαφορείς για σένα, γα τον ίδιο σου τον εαυτό.
Χέρια σου απλώνονται αλλά δεν μπορείς να τα πιάσεις
γιατί τα δικά σου ξεκόλλησαν από τον ώμο.
Ψάχνεις νερό στην ψυχή που ερήμωσε
για να βρέξεις τα ξεραμένα χείλη,
αλλά οι οάσεις θολές και δυσδιάκριτες
οι πηγές τους αλμυρές, βυθισμένες σε άβυσσο κόκκινη.
Τυφλώθηκες από τη λάμψη του θησαυρού.
Άμοιρε, ταλαίπωρε άνθρωπε, επαίτη ονείρων…
Ο τρισκατάρατος κινεί τα νήματα ;
Η σκέψη αυτή σε κάνει να νιώθεις καλύτερα!
Αποποιήσου της ευθύνης πάλι!
Ψέμα είναι όμως.
Πάλι δημιουργείς ένα προσφιλή στην υποκρισία κόσμο.
Κάιν εσύ,
Άβελ, πάλι εσύ…
Για όλα εσύ, υπεύθυνος εσύ…
Κατάλαβέ το για να σωθείς…
