ένα θήραμα που οι
προσπαθούν να βάλουν στο στόχαστρο,
ένα απλό ανθρωπάκι χωρίς πρόσωπο,
ίσως ένας ακόμα αριθμός, είμαι για εκείνους.
Νιώθω ανήμπορος να σώσω στον κόσμο
ο οποίος γέμισε πείνα, δίψα, αρρώστιες,
που τα βιολογικά εργαστήρια εξαπέλυσαν,
για να γεμίσουν οι τσέπες των λίγων με χρήμα βρόμικο,
απ’ τα χνώτα των γεμάτων αγωνία απλών θνητών·
Που για εκείνους, τους λίγους,
μέσα στο φυσιολογικό ποσοστό θνησιμότητας θα ανήκω,
αν συμβεί κάποτε το μοιραίο, πίνοντας το τοξικό τους κοκτέιλ
γεμάτο υδράργυρο, μόλυβδο και αλουμίνιο,
μια δόση μεταλλικού και σκουριασμένου θανάτου!
Πίνοντας το, (νέκταρ το νομίζουν αυτοί) ,
η σάρκα συγκλονίζεται,
οι κυψελίδες των πνευμόνων ξεραίνονται,
και ένα τσουνάμι από λευκά αιμοσφαίρια
υψώνεται να πολεμήσει, τον εισβολέα μετάλλων στο αίμα!
Μια πυρηνική έκρηξη μέσα μου, σαν δράκος καυτή η αναπνοή!
Σώπα, σώπα! πιες το μην ερευνάς και μη μιλάς
μην χαράζεις στην τέφρα ''βοήθεια''.
Εμείς το καλό σου θέλουμε· είπαν οι φωνές χωρίς φωνήεντα!
Ούτε το θάνατο μου δεν μπορώ να
φαντάζομαι πλέον να έχει αξιοπρέπεια!
(Η προσπάθεια να καταλάβεις τους ανθρώπους είναι πολύ δύσκολη!
Γιατί έκαναν αυτό και όχι εκείνο ή γιατί το άλλο και όχι κάτι άλλο!
Δεν είμαι σίγουρος, αν είναι χάσιμο χρόνου αυτή η προσπάθεια!
Πάντως εγώ πάντα το κάνω, ακόμα και αν αυτό μου καίει το μυαλό!)
Δεν ξέρω αν βρίσκεται κρυμμένος
στα νύχια σου ο Θεός
μα εσύ πιο πολύ μου μοιάζεις
για λύκος νηστικός
κι όταν στα πρόβατα αγορεύεις
για του έθνους το καλό
διάολε σε βλέπω να χορεύεις του κτήνους το χορό.
Πες μου πως γίνεται η αγάπη
να ζει απ' τη λέξη εχθρός
και πως θα βρω τη σωτηρία σκυμμένος και βουβός
κι αν πάλι αυτό το τραγουδάκι σου μοιάζει αιρετικό
διάολε φύγε από μπροστά μου, μου κρύβεις το Θεό.
Ποιος σκαλίζει το σκοτάδι στην ψυχή μου κι όταν χαίρομαι ποιος κλαίει
ποιος παλεύει να μισήσω το κορμί μου κι όταν τ' αγαπάω ποιος φταίει
ποιος φρενάρει και ρημάζει τη ζωή μου κι όταν προχωράω ποιος κλαίει
ποιος ζητά να χαμηλώσω τη φωνή μου κι αν του τ' αρνηθώ ποιος φταίει
Γιάννης Αγγελάκας
