---------------------------
Προσπαθώ εδώ και καιρό να δω εμένα, έξω από εμένα. Υποβάλλω τον εαυτό μου στην διαδικασία που υποβάλλω και τους ανθρώπους που συναναστρέφομαι αλλά χωρίς να το ξέρουν, δηλαδή στην διαδικασία της παρατήρησης για να εξάγω συμπεράσματα για το ποιος είμαι, τι θέλω, που πάω…
Στην προσπάθεια μου να μειώσω τον πόνο που μου έχουν προκαλέσει κάποιοι άνθρωποι απομόνωσα τον εαυτό μου, με αποτέλεσμα να αυξηθεί ακόμα περισσότερο η ήδη αυξημένη μου ευαισθησία και να υποφέρω! Σκεφτόμουν ότι όσο πιο λίγο πλησιάζεις τους ανθρώπους, τόσο λιγότερο μπορούν να σε τραυματίσουν ψυχικά με τη σειρά τους! Με έβλεπα να έχω το πρόσωπο μου μέσα στις χούφτες μου, στηρίζοντας το πηγούνι μου και οι αγκώνες μου να πονούν καθώς στηριζόντουσαν στο γραφείο μου, επειδή σκεφτόμουν συνέχεια...
Άρχισα να απαξιώνω ότι λάτρεψα ακριβώς για αυτό τον λόγο, δηλαδή να απαξιώνω, δεν είχα φτάσει στο σημείο να μισώ, τις καταστάσεις και τα πρόσωπα τα οποία λάτρεψα για την εξάρτηση που μου είχε δημιουργηθεί από αυτά…
Έθετα τον εαυτό μου στο βασανιστικό μαρτύριο να αισιοδοξεί να ζήσει ξανά τις ευχάριστες στιγμές που κάποτε έζησε αλλά παραμένοντας σε θεωρητικό επίπεδο· δεν έκανα πράξεις τις λύσεις που είχα σκεφτεί ότι έπρεπε να εφαρμόσω! Η λύση δεν είναι η απομόνωση όμως. Η λύση είναι να μη δίνεις τόση σημασία σε όσα σε πληγώνουν ή να μην αφήνεις να σε πληγώνουν. Η λύση είναι να γυρίζεις την πλάτη σε όσους κοιτούν μόνο τον εαυτό τους, είναι αυτοί που έχω πει ‘’ κατεστραμμένοι άνθρωποι’’ . Η Λύση είναι η εξωστρέφεια που περιβάλλεται και θωρακίζεται από το κατάλληλο πλέγμα ασφαλείας! Η λύση είναι να αγαπήσεις τον εαυτό σου χωρίς όμως να γίνεις ένας υπέρμετρος εγωιστής και ναρκισσιστής με την κακή έννοια! Η λύση είναι να δίνεις την αγάπη σου σε όσους το αξίζουν και αυτό μέχρι του σημείου που να μην προσβάλεις τον εαυτό σου. Η κατανόηση της αξίας μας σαν οντότητες είναι αυτό που σου (μας) δίνει δύναμη. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι απαξιώνεις τους άλλους. Δεν είναι εύκολο να υπάρξει κάποιος, βασικά είναι αδύνατο να γίνει αυτό, χωρίς τους άλλους!
Σεβασμός, Αυτοεκτίμηση, Αλληλοϋποστήριξη, Ευγενής άμιλλα….
Θέλω να κλείνω τα μάτια και να ακούω τον άνεμο όπως ακριβώς είναι ο ήχος του, να ακούω την βροχή χωρίς ο ήχος από τις σταγόνες να χάνεται επειδή με κατακλύζουν αρνητικές σκέψεις…
Προσπαθώ να αναβαθμίσω τον εαυτό μου, από θεατή σε σκηνοθέτη. Να ζω την ζωή μου διαδραστικά και όχι ασύγχρονα!
Θέλω το χαμόγελό μου να παραμένει στα χείλη μου και μετά το γύρισμα της πλάτης εκείνου που το έδωσα! Θέλω να δώσω όλη την δύναμη του μυαλού μου σε αυτά, υλοποιώντας όμως και πολλές σκέψεις μου. Δεν Θέλω να είμαι (μόνο) παρατηρητής από ένα μπαλκόνι βλέποντας τους ανθρώπους από εκεί. Θέλω να μπω ανάμεσα στους ανθρώπους!
Υπάρχει αλλαγή στη συμπεριφορά μου εδώ, το ξέρω… Είχα αρχίσει να απέχω από τον χώρο αυτό και κάποιες φορές να έχω τύψεις που το έκανα! Τύψεις όχι γιατί έκανα κάτι κακό, αλλά τύψεις για το ότι έβαζα σε σκέψεις κάποιους από εσάς, σχετικά με το τι με βασανίζει! Νομίζω ότι κάποιοι το έκαναν, καθώς έκαναν σύγκριση της στάσης μου πριν και της στάσης μου εδώ και κάποιο καιρό!
Οι πνευματικοί μας δρόμοι διασταυρώθηκαν, συμπορεύτηκαν όπως οι γραμμές της τύχης που έχουμε στην χούφτα μας! (ξέρω ότι καθώς διαβάζετε το κείμενο και αν δεν πάτε απευθείας στο τέλος του, διαισθάνεστε μια παράξενη κατάληξη όλων αυτών που γράφω…)
Έχετε την εκτίμηση και την αγάπη μου! Είστε όλοι σας ευαίσθητοι και αξιολογότατοι άνθρωποι! Σας ευχαριστώ για την παρέα που κάναμε και τις απόψεις που καταθέσατε σε δικές μου θέσεις. Απέκτησα γνώσεις από εσάς! Εξάλλου ένα κομμάτι όλων μας εδώ, έχει σχέση και με αυτό! Πολλές σκέψεις σας ήταν εφαλτήριο ενός επιπρόσθετου προβληματισμού μου!
Να είστε πάντα καλά! Να κάνετε πράγματα που σας κάνουν χαρούμενους! Να βρείτε την γαλήνη που ψάχνετε! Να δίνετε την αγάπη σας. Να δίνετε το χαμόγελό σας το αληθινό. Να αγκαλιάζετε, να αγκαλιάζεστε, να φιλάτε, να γεύεστε, να μυρίζετε, να κλείνετε τα μάτια και να ονειρεύεστε πράγματα που θα μπορούσαν να υλοποιηθούν, γιατί τα όνειρα που δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν γίνονται φυλακή του νου, της ψυχής και μετά του σώματος! Να προσπαθήσετε να είστε αγνοί και καθαροί όπως το νερό που ξεπηδά από την σχισμή ενός βράχου πάνω σε μια πλαγιά. Να είστε δίκαιοι με τους ανθρώπους και πιο πολύ με εκείνους που κάνουν λάθη! Να νιώθετε την ομορφιά του δειλινού! Να ακούτε μουσική! Να διαβάζετε! Να γράφετε γιατί έτσι εκτονώνεστε πάνω στο χαρτί και όχι πάνω στους ανθρώπους! Να θυμάστε όσους σας στάθηκαν τις δύσκολες ώρες της ζωής σας! Να ζητάτε συγνώμη γιατί δεν είναι αδυναμία αυτό αλλά το αντίθετο είναι επίγνωση του ότι δεν είστε θεοί. Να μην συμβιβάζεστε με ότι δεν αξίζει να συμβιβάζεστε. Μακάρι να μην κάναμε κανέναν συμβιβασμό στη ζωή μας, αλλά νομίζω ότι αυτό δεν είναι εφικτό σε μια κοινωνία με την συγκεκριμένη δομή, την δική μας κοινωνία ! Να ρισκάρετε αλλά με σκέψη! Να μην επιλέγετε πάντα τον εύκολο δρόμο που προσφέρει παροδική ευχαρίστηση.
Να ερωτεύεστε, χωρίς όμως να επιτρέψετε στο πρόσωπο που θα ερωτευτείτε να γίνει ο δυνάστης σας, ο θύτης σας και εσείς να είστε ένα άβουλο πλάσμα όπου θα σας φέρει στη θέση κάποτε να σκέφτεστε ότι μόνο οι κρεμασμένοι έχουν το κορμί τους τεντωμένο .
Φανταστείτε ότι μεταφέρεστε με την σκέψη σας στο μέλλον και βλέπετε τον εαυτό σας από εκεί στο τώρα, δηλαδή ότι το τώρα είναι ένα παρελθόν για εσάς. Προσπαθήστε να κάνετε πράγματα τώρα , που θα σας αφήνουν όμορφες αναμνήσεις για αυτό το τεχνητό αλλά που θα γίνει στο μέλλον πραγματικό παρελθόν.
Το κείμενο που μόλις διαβάσατε και τώρα φτάνει στο τέλος του δεν έχει απολογητικό χαραχτήρα, αλλά προέκυψε από μια εσωτερική μου ανάγκη να ξέρουν οι άνθρωποι που συνδέθηκα πνευματικά χωρίς να τους έχω συναντήσει ( με εξαίρεση δύο, τον Απόστολο που είναι και καλός μου φίλος πλέον και τον Δημήτρη) , δηλαδή όλους εσάς που τώρα ίσως να σχηματίζεται ένα ερωτηματικό στο πρόσωπό σας ή έχετε σμίξει τα φρύδια σας και σχηματίζονται μερικές πτυχές στο μέτωπό σας από την σκέψη που σαν προκαλούν αυτά που γράφω, ή απλά ανασηκώνεται τους ώμους σας, καθώς διαβάζετε αυτή την πρόζα, ότι κατέχετε σημαντική θέση στην καρδιά μου και δεν κλειδώνω πόρτα και παράθυρα βάζοντας σιδερένια μάνταλα και βαριές αλυσίδες με λουκέτα πετώντας το κλειδί τους μέσα στον ωκεανό ή σε απύθμενο βάραθρο μιαν άβυσσο δηλαδή με ζεματιστά τοιχώματα , αλλά απλά θα λείψω σαν να πηγαίνω ένα ταξίδι χωρίς συγκεκριμένο προορισμό ή ίσως ο προορισμός του δεν έχει σχέση με κάποιον τόπο! Δεν καίγομαι. Εξάλλου δεν γίνεται να κάψεις το πνεύμα κάποιου! Είναι ένα ταξίδι πνευματικής αναζήτησης και επαναπροσδιορισμού στόχων μέσα από την διαπροσωπική επαφή μου με ανθρώπους! Όσο είμαι καλά στην υγεία μου και έχω την δυνατότητα να σκέφτομαι και να με κολλάω στον τοίχο για κάθε ηλιθιότητα που κάνω, θα παλεύω για να αποκτήσει μια αξιόλογη ποιότητα η ζωή μου! Ένας περιπατητής θα γίνω που θα απλώνει τα χέρια όμως, προσπαθώντας να επηρεάσω θετικά τους τόπους από τους οποίους θα περάσω. Θέλω τα ίχνη που θα αφήσω να έχουν το σωστό βάθος, χωρίς να είναι ίχνη θηράματος!
Για προσωπικούς λόγους που έχουν σχέση και με το επάγγελμά μου, θα απέχω για κάποιο χρονικό διάστημα, δεν μπορώ να προσδιορίσω πόσο, εξάλλου ο χρόνος μερικές φορές δεν είναι απόλυτη μετρήσιμη ποσότητα, από το blog!
Θέλω να ευχαριστήσω για άλλη μια φορά τους : Απόστολο, flash, Μαρία Νικολάου, Δημήτρη, Margo, GCTMT, Αναστασία, nina, μιαν φορα κι εναν τρελο, Καλυψώ, elpenor, fetus, Παρείσακτο και φυσικά όλους τους υπόλοιπους!
Γεια χαρά λοιπόν, θα τα πούμε ξανά στο μέλλον και δεν κουνώ κανένα μαντήλι!
ΝΙΚΟΣ Κ.
Ένα ποίημα που λατρεύω:
Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς:
μην την εξευτελίζεις μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ώς που να γίνει σα μια ξένη φορτική.
Κ. Καβάφης
