====================
Δεν μπορώ τις αλήθειες που σε σκοτώνουν αργά!
Tόσο αργά που μέχρι να σου αποκαλυφθούν ολόκληρες
έχεις ήδη μεγαλώσει κατά αρκετά χρόνια!
Τότε είναι που κοιτάς στο πάνω ράφι της ντουλάπας,
(τόσο σίγουρος ήσουν ότι ήταν εκεί),
και βλέπεις την ζωή σου ένα κουβάρι μαζεμένο
και προσπαθείς να το ξεδιπλώσεις,
ψάχνοντας να βρεις που έγινε το λάθος.
Βρίσκεις λοιπόν το σημείο που οι ίνες είχαν ξεφτίσει
αλλά τότε την εποχή που ξέφτισαν εσύ
έπλεκες το ρούχο με υπερβολική σιγουριά,
καθώς πίστευες ότι μόνο τα ρούχα των άλλων
χαλάνε και φθείρονται με τον χρόνο!
Η υπερβολική αυτοπεποίθηση είναι σαν τις παρωπίδες·
σου περιορίζουν το οπτικό πεδίο και δεν σε αφήνουν
να δεις καλά τους ανθρώπους πλάι σου
ώστε να αφουγκραστείς τις ανάγκες τους…
Κατάλαβες τελικά ότι ήσουν ταυτόχρονα:
η παλάμη και το μάγουλο,
ο δήμιος και το θύμα,
η βδέλλα και το δέρμα,
ο χασάπης και το κρέας,
ο βρικόλακας και ο λαιμός,
η ύαινα και το πτώμα που ξέσκιζες,
τα νύχια και το δέρμα που μάτωνες!
Τίποτα δεν είναι δεδομένο στην ζωή,
ούτε η ζωή η ίδια!
