Το Μονόγραμμα

===================

Οδυσσέας Ελύτης!

Μ'ακούς;

Όχι πια,το ξέρω...

Μια παραλία,

δύο κορμιά ξαπλωμένα στην άμμο,

ουρανός και θάλασσα ταυτίζονταν,

μόνος ήχος, το άκουσμα των κυμάτων της θάλασσας,

και η μια χούφτα μέσα στην άλλη.

Δεν χρειάζονταν να μιλά κάποιος,

μόνο το κοίταγμα στα μάτια ήταν αρκετό!

Όλος ο κόσμος μπλεγμένος στα βλέφαρα τους...

Φεγγάρι και ήλιος πλάι πλάι,

ο ένας να θαυμάζει το φως το άλλου!

Δύο δρόμοι με τυχαίο τρόπο διασταυρώθηκαν...

Πάνω στην άμμο έμειναν τα ίχνη των σωμάτων,
 για λίγο, αιώνιο παρών! 

Ο άνεμος πήρε κάθε κόκκο άμμου στο άπειρο.

Η θάλασσα συνεχίζει να αφηγείται 

την ιστορία εκείνου και εκείνης,

και κλαίει με παράπονο!

Ν.Κ.