Λογικά και ασυνάρτητα!

===================
Τι να το κάνεις το όμορφο σπίτι,
το όμορφο αυτοκίνητο, τα πολλά χρήματα,

αν έχεις φυλακίσει την ψυχή σου, μέσα σου!

Τι να τα κάνεις τα ταξίδια σε άλλα μέρη του κόσμου,

έχοντας την ψευδαίσθηση ότι εκεί θα νιώσεις ότι είσαι ελεύθερος,

αν δεν μπορείς να νιώσεις ελεύθερος στην κάμαρα σου;

Πως μπορείς να λες ότι είσαι ευτυχισμένος,

όταν περνάς στο δρόμο και βλέπεις

στο απέναντι πεζοδρόμιο έναν γεράκο,

ξαπλωμένο μέσα σε ένα χαρτοκιβώτιο,

και εσύ να γυρίζεις το βλέμμα αλλού

προσπερνώντας αδιάφορα;

Τι αξία έχει ένα ηλιοβασίλεμα

αν δεν  είσαι σε θέση να κλείσεις τα μάτια,

και να φαντάζεσαι αυτή την εικόνα

χωρίς όμως να κοιτάς τον ορίζοντα;

Τι αξία έχει να λες σε κάποιον ότι τον αγαπάς

αν δεν μπορείς να σεβαστείς τις ανάγκες του ,

να κατανοήσεις την ανεξαρτησία του
και την διαφορετικότητα του

και η αγάπη σου να γίνεται θηλιά να τον πνίξει;

Η όραση κατάντησε επιλεκτική!

Έχουμε τα μάτια ανοιχτά αλλά στην ουσία δεν βλέπουμε!

Οι λέξεις που σκεφτόμαστε είναι
διαφορετικές από εκείνες που λέμε!

Τα συναισθήματα κατακρημνίζονται μέσα μας,

αδράνησαν, σαν να κόλλησαν πάνω στην λάσπη,

και αποποιούμαστε της ευθύνης….

Δεν ξέρουμε τι θέλουμε…

Δεν ξέρουμε τι δεν θέλουμε…

Ζούμε ανάμεσα σε αυτό που νομίζουμε ότι  ζούμε

και σε αυτό που θα θέλαμε να ζούμε.

Εύκολα κατα-δικάζουμε και σταυρώνουμε
εκείνους που λατρέψαμε

και μόλις τους κολλήσουμε το πρόσωπο στο χώμα,

βγάλουμε δηλαδή όλη μας την κακία,

μετανιώνουμε επιδερμικά με κροκοδείλια δάκρυα!

Μια θλίψη που διαρκεί ελάχιστα,
τύψεις που διαρκούν μερικές ανάσες!

Πόσες γυάλινες χάντρες θα σπάσουμε μέσα στα μάτια μας;

Πόσα όνειρα ανθρώπων θα ποδοπατήσουμε
για να φανούμε ανώτεροι;

Για όλα φταίει η μοίρα και ο θεός;

Ο θεός αν ήθελε να τον δούμε θα είχε φανερωθεί…

Ο κόσμος θα φτιάξει, επειδή θα τον φτιάξουν οι ‘’άλλοι’’;

Όχι βέβαια! Είμαστε και εμείς τμήμα των ‘’άλλων’’!

Τι ειρωνεία!

Είμαι κουρασμένος όχι από σωματικό κάματο,

αλλά επειδή μιλώ σε πολλούς ανθρώπους,

 οι οποίοι είναι απόντες από το παρών τους.

Όλα μετατίθενται στο μόνο αβέβαιο· το μέλλον!

Αν αθροίσουμε το χρόνο που χρειάζεται για

να κάνουμε, όλα όσα έχουμε μεταθέσει για το μέλλον

προκύπτει αποτέλεσμα πιο μεγάλο

από το χρόνο που μας μένει να ζήσουμε,

άρα μάλλον κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας!

Πόσο ακόμα να κλάψει η ψυχή;

Αυτή η καημένη η καρδιά μας αν είχε τρόπο

να μεταναστεύσει μέσα από το κορμί μας, Θα το έκανε *!

Αλλά καταδικάστηκε να χτυπά, χωρίς καν να ξέρει γιατί!

Νιώθω ναυτία στο μυαλό μου,

από τις σκέψεις που στροβιλίζονται μέσα μου σαν σβούρα,

για όλα αυτά!

Για όλες τις σκέψεις που θα κάνω αλλά ακόμα δεν τις έχω σκεφτεί!

Νιώθω ήδη οίκτο για τους μελλοντικούς μου συνανθρώπους

οι οποίοι θα προσπαθήσουν να με πείσουν ότι με αγαπούν,

για όλους όσους θα κάνουν για μένα πράγματα που δεν τους έχω ζητήσει,

για όλους όσους θα με κάνουν εργαλείο για να πετύχουν τους στόχους τους,

για όλους εκείνους που θα με αναγκάσουν
να σκεφτώ πονηρά

και δεν θα με αφήσουν να χαλαρώσω 

για να απολαύσω την μικρή ζωή που μου αναλογεί…

Δεν ξέρουν όμως ότι εγώ μέσα μου σφυρίζω 

και δεν ξέρουν ότι ήδη ξέρω τι θα κάνουν!

Δεν κατανοούν ότι έχω σκεφτεί την επόμενη κίνηση τους

και δεν πρόκειται να μου μαυρίσουν την ψυχή γιατί έμαθα

ότι ο μόνος που μπορεί να με προστατεύσει είμαι εγώ ο ίδιος!

Δεν δικαιολογώ πλέον κανένα,

απλά κατανοώ τους ανθρώπους και εξηγώ την στάση τους.

Δίνω τεράστια σημασία στην δύναμη του μυαλού μου πλέον!

Θα συνεχίσω να αγαπώ τους ανθρώπους όμως...

05 Απριλίου 2010

06:30 π.μ.

* Παραλλαγή ενός στίχου, 

από ποίημα του Pessoa!