===================
Μα εγώ ποτέ δεν ήθελα πολλά από εκείνα που οι περισσότεροι θέλουν σε αφθονία!
Ούτε πολύ φαί, ούτε πολύ νερό.
Τα μόνα που ήθελα πολύ ήταν τα παιδικά παιγνίδια!
Να παίζω…
να παίζω στις αλάνες, με ματωμένα πόδια και ματωμένους αγκώνες.
Να κυνηγώ την μπάλα παίζοντας ποδόσφαιρο,
να την βλέπω να περιστρέφεται με το φθαρμένο της δέρμα και να κάνω όνειρα…
Γρήγορα όνειρα, αλανιάρικα!
Να παίζω κρυφτό… μου άρεσε πολύ και αυτό..
Η καλύτερη στιγμή ήταν τότε που έφτανα στο τέλος και φώναζα: φτου ξελευθερία για όλους!!! Σαν την έξοδο του Μεσολογγίου ήταν!
Αυτή η ένταση της φωνής (μου) εκείνη την στιγμή με έβγαζε απ’ τον φόβο που ένιωθα καθώς είχα τα μάτια μου κλειστά και μετρούσα, μετρούσα με την αγωνία να φτάσω στο τέλος και να εισβάλει πάλι το φως μέσα μου!
Άνοιγα τα μάτια και το φως χύνονταν τόσο έντονα που το ένιωθα να πέφτει σαν καταρράκτης, μέχρι το στομάχι μου…
Όταν έβρισκα κάποιο παιδάκι που είχε κρυφτεί θυμάμαι πως με κοίταζαν τα μάτια του όπως τα μάτια ενός σκύλου φοβισμένου…
Μα εγώ ποτέ δεν ήθελα πολλά…
Μεγαλώνοντας, το μόνο που ήθελα πολύ ήταν να νιώθω πάντα ερωτευμένος…
Αλλά σε αυτό το σημείο μάλλον αποδείχτηκα αργός, είχα χαμηλή ταχύτητα… Πάντα ήθελα να ζω των έρωτα αργά για να κρατήσει περισσότερο! Αργότερα κατάλαβα ότι αυτό δεν γίνεται. Για να χαρείς τον έρωτα πρέπει να τρέξεις γιατί αυτός είναι πολύ αιφνίδιος και ότι αιφνίδιο δεν κρατά πολύ. Είναι όπως οι αστραπές! Σε τυφλώνουν, αλλά κρατούν λίγο!
Τώρα, μεγάλωσα λίγο περισσότερο και είμαι πιο αργός,
Τα έβαλα κάτω και τα σκέφτηκα όλα,
αργά και σταθερά έχοντας αγκαζέ την εμπειρία!
Είμαι πιο έμπειρος και πιο αργός…
Τα συναισθήματα αλλάζουν άραγε υφή και ένταση με την εμπειρία που αποκτάς;
Θα μου άρεσε όμως, να ήμουν ένας έμπειρος με μεγάλη ταχύτητα!
--//--//--//--//--//--//
Τώρα, πλέον ξέρω πως ο άνθρωπος είναι πολύ εγωιστικό πλάσμα και ότι κάνει το κάνει στην πραγματικότητα για την δική του ευχαρίστηση!
Οι συν-άνθρωποί του είναι απλά τα εργαλεία για να πραγματοποιήσει τους (ματαιόδοξους) στόχους του!
Δεν καταλογίζω ευθύνες σε κανέναν άλλον πλέον, παρά μόνο στον εαυτό μου…
Οι μόνες ευθύνες που καταλογίζω σε ανθρώπους ήταν για τα χρόνια που δεν ήμουν σε θέση να σκεφτώ λογικά γιατί δεν είχα την εμπειρία να το κάνω…
Σαν παιδί, τότε λοιπόν, οι ‘’δάσκαλοί’’ μου και όσοι είχαν το ρόλο του ‘’δασκάλου’’ έκαναν ένα λάθος. Δεν με έμαθαν να προστατεύω τον εαυτό μου. Έπρεπε να μου μάθουν ότι η ζωή αποτελείται από ενήλικες και όχι από παιδιά… Έπρεπε να μου μάθουν ότι η ζωή είναι μικρή, αλλά ζεις τόσα πράγματα που δεν προλαβαίνεις να τα αφομοιώσεις…
Έπρεπε να μου μάθουν ότι πρέπει να ζω την ζωή , κάθε της στιγμή, με ένταση…
Τα χρόνια περνούν, περνούν γρήγορα… Είναι όμως φορές που θυμάμαι γεγονότα τόσο έντονα σαν να έγιναν χθες! Ίσως για αυτό γιορτάζουμε κάθε χρόνο τα Χριστούγεννα, το Πάσχα για να είναι πιο εύκολο να θυμόμαστε γεγονότα στη ζωή μας…
--//--//--//--//--//--//
Θυμάμαι, με αφορμή το βράδυ της Ανάστασης, ότι είπα στον πατέρα μου, μικρό παιδάκι ακόμα
(είπαμε όμως ότι ακόμα νιώθω έτσι μέσα μου) για τα βαρελότα που έσκαγαν:
Με ρωτά ο πατέρας: Νικολιό τι κοιτάς τόση ώρα τον ουρανό;
Δεν σου είπα ότι αυτά που σκάνε και φωτίζουν
τον ουρανό τα λέμε βεγγαλικά και τα φτιάχνουν οι άνθρωποι!
Του απάντησα: Όχι πατέρα δεν σε πιστεύω, το λες αυτό για να μην στενοχωρηθώ! Δεν είναι βεγγαλικά, είναι τα αστέρια που σκάνε. Οι άνθρωποι τα στενοχώρησαν και σκάνε!
Μου φαίνεται σαν χθες, ένα χθες όμως, που απέχει μερικές δεκαετίες από το τώρα…
8 Απριλίου 2010
