Η όραση...

====================
Η όραση μου δεν περιορίζεται
σε ότι κοιτά το βλέμμα μου,
αλλά γίνεται ένα με την ψυχή και τις σκέψεις μου
και βλέπω, αυτά που δεν έχω βιώσει
ή βλέπω αυτά που βιώνεις εσύ Οφηλία...
Βλέπω λοιπόν πολλές φορές, τι θα ήθελα να βιώσω
και κατακλύζομαι από μια χαρούμενη μελαγχολία
που προκύπτει από την αγωνία μου,
για το αν θα μου δοθεί η ευκαιρία να ζήσω όλες αυτές τις σκέψεις-βλέμματα!
Κατάλαβα, ότι “βλέπω” πιο πολλά,
όταν έχω τα μάτια μου κλειστά παρά ανοιχτά…
Είναι αυτή η όραση που δεν έχει κανένα περιορισμό,
που ξεπερνά την γραμμή του ορίζοντα
και κολυμπά στο άπειρο,
που μυρίζει, ακούει, βλέπει,
νιώθει το άγγιγμα των ανθρώπων,
ακούει τον ήχο ενός βοερού ποταμού
μέσα από το δωμάτιο (μου),
είναι αυτή η όραση που ακούει
τον ήχο των κυμάτων της θάλασσας
καθώς αυτά αφρισμένα ξεπλένουν την ανελέητη μοναξιά
και το τίποτα των ακτών του πλανήτη,
ενώ εγώ βρίσκομαι στο γραφείο μου…
''Νιώθω'' το γεμάτο παράπονο άγγιγμά σου Οφηλία…
Αυτό δεν γίνεται να μου το στερήσεις
όσο μακριά ( μου) και αν βρίσκεσαι,
ακόμα και μετά τον θάνατό σου…

O Παράδεισος είναι εκεί

που θέλω εγώ να είναι!
Είναι πάνω σου, 
πάνω μου, 
μέσα μου, μέσα σου,
στα δάκρυά σου, 
στο χαμόγελό σου, στην ανάσα σου,
στους παλμούς της καρδιάς σου,
στις σκέψεις μου...

15/05/2010