Ω γυναίκα των ονείρων μου,
πόθε μου δυσβάστακτε,
μακελειό του μυαλού μου,
έρχομαι κάθε βράδυ,
ντυμένος νύχτα και ξαπλώνω
μαζί σου στο κρεβάτι ,
για να αγκαλιάσω κάθε
σπιθαμή του κορμιού σου
αθόρυβα, σαν σκιά, ανάλαφρος!
Γίνομαι όνειρό σου,
μόνο και μόνο για να είμαι μέσα σου,
και εσύ χωρίς κανένα ενδοιασμό
αφήνεσαι και χάνεσαι στην αγκαλιά μου,
καθώς την νύχτα δεν την φοβάσαι
έτσι όπως φυσιολογικά διαδέχεται την μέρα!
Με την ανατολή του ήλιου τριγυρνώ
και χάνομαι στους δρόμους
της πόλης φιλοδοξώντας
να βγει το όνειρο μου αληθινό,
μήπως και σε ανταμώσω,
και θα το νιώσω ότι είσαι εσύ
του ονείρου μου ανεκπλήρωτε πόθε
γυναίκα, κόκκινο τριαντάφυλλο ντυμένη!

~~~~~~~~~~~~~

Είναι φορές που νιώθω το κορμί σου
μέσα στο δικό μου, πάνω στα σπλάχνα μου,
να ρέει το αίμα σου στις φλέβες μου,
τα μάτια σου να κοιτούν τα δικά μου και να με απογυμνώνουν
σπαράζω, συγκλονίζεται το σώμα μου,
όπως η γη από ένα σεισμό,
και ας μην είσαι εδώ…
Κοιτώ γύρω μου και βλέπω,
βλέπω ότι θα ήθελα να βλέπω·
εσένα μέσα στο πλήθος έστω και από μακριά!
χαμογελώ με την ιδέα και μόνο
ότι είσαι κάπου εκεί και χαμογελάς στους ανθρώπους….
το μόνο που μου προκαλεί μια ακαθόριστη θλίψη
είναι ότι δεν είμαι ένας από αυτούς!
τι τύχη θεέ μου σε αυτούς, να μπορούν
να σε κοιτούν και να σου μιλούν….
εγώ πάντα άτυχος,
αλήτης σε μια γωνιά, στις σκιές,
να χαράζω συνθήματα στους τοίχους με τα δάχτυλά μου…
Γράφω το όνομά σου…Σχεδιάζω την μορφή σου!
τα δάχτυλά μου μάτωσαν πάνω στους ασοβάτιστους τοίχους…
Εκεί, στο χώμα, που έπεσαν οι σταγόνες φύτρωσαν παπαρούνες!

~~~~~~~~~~~

Έλα άγγελε μου να σκεπαστούμε με όμορφα όνειρα
Δώσε μου να πιω τα χείλη σου!
Έλα να χαθείς στην αγκαλιά μου,
να γίνει το κορμί σου το νησί μου.
Είμαι το ξερό χώμα, είσαι το νερό!
Είσαι η θύελλα που ξεσηκώνει όλο μου το είναι,
Είμαι ο ουρανός, είσαι τα άστρα,
Είμαι το πλοίο, είσαι το λιμάνι,
Είμαι η λίμνη και είσαι το νούφαρο!
Είμαι το δάσος, είσαι η νεράιδα  του,
Είμαι ο άγγελος, είσαι τα φτερά μου,
Είσαι ο άνεμος που διώχνει την αχλή από τα μάτια μου…
Είσαι το κόκκινο κρασί…
Είσαι το ρόδο…
είμαι ένα τίποτα μπροστά στην ομορφιά σου!
είμαι η αρμύρα και τα ξεραμένα χείλη,
είσαι το βάλσαμο και το νέκταρ!
Την βλέπω την αγάπη στα μάτια σου,
ξεχειλίζει από κάθε σου πόρο!
Δεν ξέρω πως, δεν ξέρω πώς να διαχειριστώ την τόση αγάπη!
Μου έδωσες το χέρι σου και με τράβηξες από την άβυσσο,
έσωσες την καρδιά μου από τον θάνατο
Είσαι φτιαγμένη από το υλικό των ονείρων…

Ιούνιος 2010