===================
Θα ήθελα πολύ να ζούσα σε ένα κόσμο
που θα υπήρχαν μόνο αλήθειες
ανάμεσα στις σχέσεις των ανθρώπων!
Τουλάχιστον, σε σχέση με τον εαυτό μας,
θα ήμασταν λιγότερο γελοίοι και περισσότερο αξιοπρεπείς!
Θα ζούσαμε ελεύθεροι χωρίς κανένα φόβο,
χωρίς καμία υποκρισία,
χωρίς ταμπέλες, χωρίς ταμπού, χωρίς μίσος!
Θα συνέπιπταν ο εαυτός μας και εμείς!
Δεν θα υπήρχε το κάνω αυτό που «πρέπει»,
το οποίο μας εξαντλεί,
αλλά το κάνω αυτό που «θέλω»,
το οποίο μας δίνει δύναμη για να συνεχίσουμε!
Δεν θα χρειάζονταν να αλλάζουμε ρόλους,
να βγάζουμε και να βάζουμε μάσκες!
Τώρα είμαστε κουρασμένοι όχι από την εργασία μας
αλλά από την προσπάθεια μας να κρυφτούμε
από τα ψέματά μας!
Ο καθένας μας, θα είχε την θέση που του άξιζε!
Θα κοιμόμασταν ήσυχοι τα βράδια!
Ακόμα και απέναντι στο θεό, ήμαστε υποκριτές!
Αν μάθουμε να μιλάμε με αλήθειες,
θα πληγωνόμαστε και θα πληγώνουμε λιγότερο!
Θα ζούσαμε την ζωή μας
και όχι εκείνη που μας επιβάλλουν οι άλλοι,
δηλαδή την ζωή κάποιου άλλου!
Άραγε μπορείς να επιβιώσεις λέγοντας αλήθειες
όταν ζεις σε ένα ψεύτικο κόσμο;
Ακόμα και το μπλε της θάλασσας
ανήκει στον ουρανό!
Αν ήξερε η θάλασσα αυτή την αλήθεια τι
θα έκανε άραγε;
----------------------------------
Ακολουθεί υποθετικό,
αλλά σίγουρα πραγματικό γεγονός
για πολλούς ανθρώπους:
“Σε κοίταξα σταθερά μέσα στα μάτια και σου είπα: ξέρω για σένα! Με κοίταξες και εσύ στα μάτια. Απάντησες. Με σιωπή όμως! Έφυγες τόσο βιαστικά, λες και εκείνο το ''ξέρω για σένα" ήταν ο επικήδειος λόγος μου… Δεν άντεχες να ακούσεις την αλήθεια!’’
2 Ιουλίου 2010
