:-|

===================
Ψυχή μου, σε σέρνω μαζί μου σε ότι και αν κάνω
σε κάθε σωστή ή λανθασμένη μου επιλογή!
Πες μου λοιπόν:
Είσαι εσύ που με κάνεις να δακρύζω όταν πονούν οι άλλοι;
Είσαι εσύ που με κάνεις να νιώθω τύψεις
και να δακρύζω για μένα;
Είσαι εσύ που θρυμματίζεις την σιωπή μου σαν παξιμάδι,
με τις φωνές που αναδύονται από τα σπλάχνα μου
τα βράδια, καθώς σκέφτομαι
τι έκανα όλη την προηγούμενη ημέρα;
Πες μου, που να σε εναποθέσω,
για να καταλαγιάσουν οι τριγμοί
που σε εξανάγκασα να υποβληθείς,
από τις θύελλες των πράξεων μου;
Σκέφτηκα να σε ακουμπήσω σε ένα σύννεφο στον ουρανό,
αλλά είναι τόσο μεγάλη η απόσταση που χωρίζει
το καταραμένο μου κορμί,
το οποίο εξαναγκάζεται να πατά στο χώμα
από αυτό το αγαθό ουράνιο στρώμα,
που έβαλα αυτή την σκέψη στην άκρη!
Ξέρω, ότι είναι δύσκολο να σε απομακρύνω
από το σάρκινο περίβλημα σου,
αλλά θα προσπαθήσω να σε κρατήσω
από εδώ και στο εξής, όσο πιο καθαρή γίνεται,
γιατί σαν έρθει η ώρα της Κρίσης (σου)
να έχεις να ταλαιπωρηθείς λιγότερο,
στο καθαρτήριο (τους)
και να βρεις την πόρτα μισάνοιχτη,
ώστε να μπεις ευκολότερα!
7 Ιουλίου 2010