Ως πότε θα ζεις στην σιωπή;
Κάποια στιγμή θα σκοτώσει ( η σιωπή) την ψυχή σου!
Θα σε πνίξει η φωνή σου,
που δεν αφήνεις να βγει από μέσα σου.
Ακόμα και ένας βράχος δεν μπορεί να υπάρξει μόνος του,
αλλά χρειάζεται και την ύπαρξη άλλων βράχων γύρω του,
ώστε να μειώνεται η ένταση των ριπών του ανέμου ή
ο θυμός των κυμάτων της θάλασσας επάνω του,
αλλιώς η μοναξιά θα τον θρυμματίσει!
Ο έρωτας, σε κάποιες περιπτώσεις, δημιουργεί στο σώμα αμυχές
αλλά ταυτόχρονα είναι και γλυκός, σε ξεγελά,
και δεν νιώθεις τον πόνο!
Αν δεν αφήσεις την αγάπη, να έρθει να επουλώσει αυτές τις αμυχές,
Θα μείνει, τελικά, μόνο ο πόνος και μια γλυκιά πίκρα,
όπως η νικοτίνη από το τσιγάρο στο στόμα!
Κλείσε, με την αγάπη, που σου προσφέρεται απλόχερα,
τις χαραμάδες της ψυχής σου, από το παρελθόν,
διαφορετικά, κάποια στιγμή, απροσδόκητα,
θα σωριαστείς σαν σωρός από ξερά ξύλα στην πλαγιά ενός βουνού!
Αφού το ξέρεις, ότι δεν μισείς τον εαυτό σου,
γιατί δεν αφήνεις να σε αγαπήσουν;
Στο έχω πει (Μακιαβέλλι 1513 μ.χ.) :
‘’αν αφήσεις την τύχη να σε κυβερνά,
τότε να ξέρεις, ότι με την ίδια ευκολία που μπορεί να σε ευνοήσει,
με μεγαλύτερη ακόμα ευκολία μπορεί να σε καταστρέψει….
Ευτυχώς, για εμάς, δεν τα κάνει όλα ο θεός,
συνεπώς έχουμε την ελεύθερη βούληση να αλλάξουμε
την μέχρι εκείνη την στιγμή πορεία της ζωής μας
και να δοξάσουμε τον εαυτό μας, στα μάτια μας’’!
