Είμαι μέσα στο δάσος,
όρθιος ανάμεσα στα δέντρα·
ψηλαφίζω με τα δάκτυλά μου
τον κορμό ενός από αυτά, το οποίο επέλεξα τυχαία,
και νιώθω την πλευρά εκείνη με την μεγαλύτερη υγρασία·
Εκεί ακουμπώ την πλάτη μου,
πιστεύοντας ότι δένομαι καλύτερα μαζί του,
κλείνω τα μάτια και ακούω τον αέρα,
καθώς γλιστρά γύρω από τις πευκοβελόνες,
προσπαθώντας να γίνω ένα με την χλωρίδα,
Και κάποια στιγμή μέσα σε αυτήν την ηρεμία
και την απόλυτη συγκέντρωση,
αρχίζω να ακούω·
να ακούω αρχαίες φωνές ανθρώπων
και γρυλίσματα των ζώων του δάσους…
Όλη η γη, μου μιλά και συντονίζεται μαζί μου…
Ένας αόρατος ομφάλιος λώρος με συνδέει με την αιωνιότητα!
Γαλήνη, απέραντη γαλήνη…
Εκεί λοιπόν έπαψα να σκέφτομαι την εξέγερση που προετοίμαζα
προς αυτούς που έταζαν σμαράγδια, αλλά έδωσαν κάρβουνα…
Καμία ηλίθια και αδύναμη σκέψη για τιμωρία και εκδίκηση…
Λοιδόρησα όλους τους δήθεν συμμάχους
και θρυμμάτισα τα πήλινα χέρια τους…
Ξέχασα τις οδυνηρές νύχτες,
και την φρικαλεότητα της ημέρας στην πόλη!…
Έπαψα να κινούμαι μέσα στον χρόνο!
Ο καθαρός αέρας έπεφτε με ορμή
στα πνευμόνια μου τα οποία δροσίζονταν από
την κάψα της μόλυνσης…
Ηρεμία, γαλήνη,
καθαρός και όχι πελιδνός ο ουρανός και γεμάτος άστρα!
Είδα την Κασσιόπη, την μεγάλη και την μικρή άρκτο να μου χαμογελούν!
Το φεγγάρι τραγουδούσε για μένα,
μια αλεπού μου έκανε παρέα πίσω από τους θάμνους,
μια κουκουβάγια με κοιτούσε με τα τεράστια,
γεμάτα σοφία ,πορτοκαλί μάτια της!
Ηρεμία, γαλήνη, ένωση με το άπειρο, με το όλο…
Το σύμπαν με αγκάλιασε…
Τίποτα άλλο δεν αποζητούσα!
Ένιωσα ότι γεννήθηκα για να γίνω, κάποτε,
άνεμος ή κύμα στην θάλασσα λατρεμένη και αυτή
όπως την γυναίκα που ερωτεύτηκα …
