Κοιμόμουν, όταν με ξύπνησε ένας θόρυβος.
Ο θόρυβος που κάνει ένα πανί όταν
ακουμπά το ξύλινο πάτωμα…
Ήταν η μάνα, που σφουγγάριζε τα νερά από το πάτωμα!
Μάνα, της είπα, άδικα παιδεύεσαι,
δεν θα μπορέσεις να τα μαζέψεις…
δεν θα μπορέσεις να τα μαζέψεις…
Ονειρευόμουν πάλι το βράδυ την θάλασσα και έπεσε το όνειρο κάτω στο πάτωμα…
- Πάλι τα ίδια αγόρι μου;
- Ναι πάλι ρε μάνα…
Πιστεύω να μην μου τσάκισες την γοργόνα μου;
Ήταν η στιγμή που έκανε κούνια στο μισοφέγγαρο που έπλεε στο νερό.
Παράξενα όνειρα βλέπω τελικά!
Λες να πνιγώ, της είπα, κάποιο βράδυ έτσι
όπως θα με ξεπλένουν τα κύματα;…
όπως θα με ξεπλένουν τα κύματα;…
Αλλά εγώ ξέρω τι θα γίνει κάποιο πρωί…
Θα ξυπνήσω γλάρος, στη θέση του γλάρου πάνω στον βράχο
που άσπρισε απ’ το αλάτι και βλέπω στο όνειρο μου.
Θα έχω το μυαλό ενός αθώου ανθρώπου,
αλλά την μορφή γλάρου.
αλλά την μορφή γλάρου.
Θα μπορώ να κάνω ότι και αυτός…
Θα πετώ πάνω από τα κύματα
και θα επισκέπτομαι κάθε απόκρημνη ακτή,
θα αφήνω να με παρασύρει ο άνεμος.
Θα μιλώ με την γοργόνα μου,
για να μου λέει για τα τσακισμένα καράβια,
για το μπουκάλι με τα μηνύματα των ναυαγισμένων ονείρων που βρήκε στη θάλασσα…
τα σπασμένα ρολόγια μέσα στα βράχια
και τους αστερίες που βρέθηκαν
να είναι οι ήλιοι που σέρνονται στην άμμο του βυθού.
θα βλέπω τους ανθρώπους και θα γελώ
μαζί τους γιατί εγώ θα είμαι πλέον ελεύθερος….
Δεν θα είμαι ανάμεσα τους αλλά
θα ίπταμαι πάνω από αυτούς…
θα ίπταμαι πάνω από αυτούς…
Ώρα να ξυπνήσω όμως…
Πάλι έγραφα στον ύπνο μου για τα όνειρά μου…
Επειδή όμως ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται
κάθε μέρα μαζεύω φτερά σε ένα σακουλάκι,
το οποίο φυλάω κάτω από το στρώμα του κρεβατιού μου!
Ζήτησα λοιπόν από τους φίλους μου,
όταν έρθει η ώρα να αφήσω
όταν έρθει η ώρα να αφήσω
αυτό τον κόσμο να μου βάλουν μαζί μου αυτό το σακουλάκι,
και να με ντύσουν με ρούχα απλά…:-)
