Μένω,
για να παλέψω με τον άνεμο…
Μένω,
για να βγάλω την άμμο, που μου ματώνει τα μάτια!
Μένω,
για να τιθασέψω τον ίλιγγο και τις ανούσιες τύψεις μου.
Φοβάμαι…
την αναπόφευκτη φθορά και την πτώση,
τις αλλαγές στο σώμα μου!
Όμως δεν υπάρχουν άτρωτοι,
αλλά σίγουρα υπάρχουν αξιοπρεπείς άνθρωποι
που μπορούν να επιλέγουν την ποιότητα στη ζωή τους,
που μπορούν να ζήσουν με τους φόβους τους,
που μπορούν να ζήσουν γνωρίζοντας ότι δεν γνωρίζουν τα πάντα…
Αλλά
Μένω,
για εμένα!
Μου το χρωστώ.
Μόνο σε εμένα χρωστώ…
Μόνο εμένα έχω στην ουσία!
(Από εκείνο το σκυλί των σαλονιών έμεινε λίγο τρίχωμα και η ανάμνηση του φόβου από τα βλέμματα - μαστίγια των άλλων επάνω στα μάτια του…
Το λουράκι του όμως χάθηκε κάπου σε κάποιο πλακόστρωτο καλντερίμι αφού πάντα αναζητούσε την ελευθερία… Στο μυαλό του είχε το άλμα προς το επέκεινα!)
Προσπαθώ να μην ορρωδώ από τις πράξεις ανθρώπων,
να μη με επηρεάζουν τα επινοήματα κάποιων!
Δήμιοι, από ηλιθιότητα και ματαιοδοξία είναι…
χωρίς μίσος για κανέναν μόνο αγάπη θα δίνω όταν το θέλω εγώ!
Δεν θέλω να ελπίζω γιατί αυτό είναι παραίτηση!
Θέλω να δώσω την μάχη,
με αντίπαλο τον εαυτό μου
και θα προσπαθήσω
να καθυποτάξω τα παιγνίδια του μυαλού μου,
να αγαπήσω τη ψυχή και το σώμα μου!
Μένω…
