ένας μικρός θάνατος, τον οποίο ακολουθεί μια Ανά(σ)ταση,
μια λύτρωση από την ένδεια των συναισθημάτων και το μαρασμό της ψυχής,
μια απελευθέρωση του μυαλού,
πολλές φορές και από τις διεστραμμένες τύψεις μας,
μια νέα αρχή, ενός νέου κύκλου συναισθημάτων!
Αντίο
σε δόγματα που δεν δέχονται (κάθε τύπου) την δαρβινική θεωρία,
αλλά και σε κάθε οπισθοδρομική σκέψη,
σε πρόσωπα ίσκιους,
σε αυτούς που κρίνουν και σκέφτονται επιφανειακά χωρίς να προτείνουν λύσεις,
σε αντικείμενα ικριώματα,
που μας πνίγουν!
Αντίο
στις συνήθειες που σκοτώνουν την ψυχή και το σώμα.
σε κούφιες και γυμνές λέξεις,
που εκφράζουν τις αναληθείς σκέψεις μας.
Αντίο
στην μνησικακία,
στα άτιμα και χωρίς μόχθο κλέη!
Αντίο
στο βλέμμα
που κοιτά μόνο
τα πέλματα και την πλάτη των άλλων!
Όχι δεν θα κλάψω
ούτε θα βυθιστώ στην θλίψη
διότι
είμαι χαρούμενος που βρίσκω τη δύναμη σιγά σιγά και λέω αντίο
σε ότι με φυλακίζει,
αλλά και σε εκείνον το φόβο - που δεν παραδεχόμαστε την ύπαρξή του –
της μη αποδοχής μας, από τους άλλους
σε ότι στέρησε στον εαυτό μου
την υλοποίηση των καλύτερων ονείρων του!
Αντίο,
μια λέξη που προκαλεί διαφορετικά συναισθήματα
σε αυτόν που την λέει και σε αυτόν που την ακούει,
ακόμα και όταν αυτά τα δύο πρόσωπα συμπίπτουν!
Μπορεί όταν την λέμε ή όταν μας την λένε
να ματώνει το στόμα ή
το μυαλό μας να καίγεται από τις σκέψεις
όπως την λάβα που στο πέρασμα της φέρνει τον όλεθρο,
αλλά στην πραγματικότητα σημαίνει ελευθερία…
Μια λέξη που αποτελεί την πρώτη ύλη για ένα καλύτερο μέλλον!
Το μέλλον που μας ανήκει…
Το δικό μας σήμερα ή και το αύριο που δεν θα είναι καρμπόν του σήμερα.
Σκεφθείτε το!
Μήπως αυτά που βλέπουμε και λέμε όνειρα
είναι η πραγματικότητα και αυτό που ζούμε
τώρα είναι ένα όνειρο μας;
22/10/2010
